Special

RISICO- EN RESPONSGESTUURDE EERSTELIJNSBEHANDELING BIJ HODGKINLYMFOOM

Decennialang is de prognose van klassiek Hodgkinlymfoom (HL) vooruitgegaan dankzij verbeterde behandelmogelijkheden, die hebben geleid tot een hoge mate van genezing. ¹ Hoewel de meeste patiënten uiteindelijk met de standaardbehandeling van HL zullen genezen, lopen zij een risico op complicaties op de langere termijn, waaronder een sterke toename van cardiopulmonale toxiciteit, secundaire maligniteit en een verminderde kwaliteit van leven.² Om die reden richt de aandacht zich momenteel hoofdzakelijk op het optimaliseren van de kansen op genezing gekoppeld aan minimale (late) toxiciteit. De huidige benadering van risico- en responsgestuurde behandeling van HL gaat hoofdzakelijk uit van intensivering of de-escalatie van chemotherapie. In meer recente benaderingen wordt dit gecombineerd met nieuwe immuuntherapieën, met gunstige resultaten tot gevolg.

ANTIVIRALE THERAPIE BIJ HOOGRISICO COVID-19-PATIËNTEN

Ondanks volledige vaccinatie houdt een deel van de COVID-19-patiënten een matig tot sterk verhoogd risico op een ernstig ziektebeloop, ook met de huidige omikronvariant. Het betreft oudere patiënten met een combinatie van onderliggende aandoeningen (o.a. obesitas, diabetes, hart- en vaatlijden, hypertensie), patiënten die behandeld worden voor een hematologische of solide kanker en in het bijzonder ernstig immuungecompromitteerde patiënten.^1–4 Een behandeling met direct werkende antivirale middelen (bijvoorbeeld nirmatrelvir) of met virus neutraliserende antistoffen kan voor hen zinvol zijn. Bij immuungecompromitteerde patiënten is onderzoek naar de combinatie van deze behandelingen nodig, omdat hiermee de kans op resistentievorming mogelijk vermindert en wellicht ook de werkzaamheid verbetert. Een Europese studie waarin de combinatie van beide antivirale behandelstrategieën bij immuungecompromitteerde patiënten wordt onderzocht (COVIC-19) is net gestart. Ook Nederlandse ziekenhuizen kunnen daarbij aansluiten.

MOGAMULIZUMAB BIJ MYCOSIS FUNGOIDES EN SÉZARY-SYNDROOM

SELECTIEVE JAK2-REMMING BIJ DE BEHANDELING VAN MYELOFIBROSE

De remming van de Janus kinase 2 (JAK2)-signaalroute heeft in het afgelopen decennium bijgedragen aan verbetering van de levensverwachting voor mensen met myelofibrose. Sinds de introductie van de eerste JAK1/2-remmer in 2011 (ruxolitinib), zijn diverse nieuwe tweedegeneratie JAK-remmers in ontwikkeling. Hieronder valt ook de selectieve JAK2-remmer fedratinib. Fedratinib is begin 2021 door de EMA goedgekeurd voor de behandeling van ziektegerelateerde splenomegalie of symptomen bij volwassen patiënten met primaire myelofibrose, myelofibrose na polycythaemia vera of myelofibrose na essentiële trombocytemie die niet eerder met JAK-remmers behandeld zijn of die met ruxolitinib zijn behandeld.

ASCIMINIB: EEN NIEUWE OPTIE VOOR STERK VOORBEHANDELDE CML-PATIËNTEN

HET BIJWERKINGENPROFIEL VAN ACALABRUTINIB BIJ CLL

In de publicatie van de resultaten van de ELEVATE-RR-studie bij patiënten met eerder behandelde chronische lymfatische leukemie (CLL) kwam naar voren dat acalabrutinib in vergelijking tot ibrutinib een gelijkwaardige progressievrije overleving laat zien, maar met significant minder atriumfibrilleren.

ASH UPDATE OVER BIJWERKINGEN VAN BTK-REMMERS

Tijdens ASH 2021 presenteerde prof. dr. John Seymour een update van het bijwerkingenprofiel van acalabrutinib in vergelijking met ibrutinib.¹ Daarbij werd de incidentie van enkele bij BTK-remmers veel voorkomende cardiovasculaire events (atriumfibrilleren, hypertensie en bloedingen) gerelateerd aan de blootstellingsduur van beide geneesmiddelen en de duur van de events.